‘گوئل‘ اک مہتواکانکھی اتے سبھیاچارک طور تے مہتوپورن ناول ہے جو دو کیندری پاتراں دے آپس وچی جڑے جیون راہیں یادداشت، اتہاس اتے پچھان دی پڑچول کردا ہے۔ پہلا ‘اعزاز’، اک کارپوریٹ کارجکاری جو پچھلے دوشاں دے بوجھ ہیٹھ دبیا ہویا ہے۔ دوجا ‘زاہد’، اک پروفیسر جو لاہور دے بھلے ہوئے اتہاس نوں مڑ پراپت کرن وچ رُجھیا ہویا ہے۔ ایہناں سمانانتر برتانتاں راہیں، بشیر سبھیاچارک بھلن دی نجی قیمت اتے پنجاب دی ونڈ توں پہلاں دی وبھنتا دے مٹاؤن دی جانچ کردا ہے۔
ایہہ ناول پاکستان دے راج سنچالت اتہاسک سودھواد دی رچناتمک آلوچنا کردا ہے۔ شیخ اسمٰعیل (رمیش چند) ورگے پاتر ونڈ دے صدمے اتے لوکاں دی زبردستی پچھان پرورتن نوں درساؤندے ہن۔ زاہد اتے اسدا ساتھی، بابو نام دا اک چترکار، اک پرگتیشیل بودھک ورودھ دا پرتیک ہن، جو پنجاب دی بہوادی یاد نوں سرکھات رکھن لئی وچنبدھ ہن۔ لاہور دا کتھاواچک شہر وی اک پاتر بن جاندا ہے جو اک امیر پچھوکڑ پردان کردا ہے جو ناول دے ماحول نوں ودھاؤندا ہے اتے اسدی سیٹنگ نوں پرمانکتا دیندا ہے۔ حالانکہ، بشیر کئی وار اتہاسک ویرویاں نوں برتانتک گتی تے حاوی ہون دیندا ہے۔
وارتک ترل اتے کاوک ہے، جو کہ بھو درش چتر اتے یاداں دوواں نوں جیونت روپ وچ جیون دیندا ہے۔ ‘گوئل‘ دا سرلیکھ، استھرتا نوں اُجاگر کردا ہے اتے ناول دے کیندری سروکار نوں سمیٹدا ہے: نجی اتے سبھیاچارک یادداشت دوواں دی کمزوری۔ ‘گوئل ‘پاکستان وچ پنجابی گلپ لئی اک ارتھ پورن قدم دی نشاندیہی کردا ہے۔
