زنانی پود کہانی سنگریہہ وچ، اک انعام جیتو اتے پربھاوشالی کہانی کار، کیسرا رام ہریانے دی گنجھل دار اتے تیزی نال بدل رہی آرتھک، راجنیتک اتے سماجک حقیقت وچ رہن والے لوکاں دے وشواساں اتے ووہاراں دا پردافاش، تلنا اتے الوچنا کرن لئی شاندار وینگ دی ورتوں کردا ہے۔ اوہ منڈیاں لئی لنگ چون اتے ترجیح دے ووادپورن وشے اتے اس وچ شامل پاتراں دوارا چیتن فیصلے لین پرتی وکھو وکھریاں پدھراں نوں بڑی چترائی نال نجٹھدا ہے۔ اوہ اس متھیا نوں توڑدا ہے کہ صرف غریب عورتاں ہی مادہ بھروناں دا گربھ پات کرواؤندیاں ہن۔
سرلیکھ کہانی ” زنانی پود” دا النکار عورت دی زرخیزی نال جوڑیا گیا ہے کیونکہ اجے وی اک وڈے پدھر تے پتروادی سماج وچ اولاد پراپتی دا دباء صرف عورت تے ہی ہوندا ہے۔ لیکھک نے وارث پراپت کرن دی اچھا نوں منکھ دی خدغرضی اتے منافعے دی سوچ نال اس طرحاں جوڑیا ہے، “لوک مجھاں توں بھالدے نے کٹیاں تے تیویاں توں منڈے”۔ اس کہانی وچ دو سہیلیاں سویٹی اتے پریتی توں پتنیاں ہون دے ناطے منڈیاں نوں جنم دین دی امید رکھی جاندی ہے۔ سویٹی وار وار گربھ پات توں بچن لئی نس بندی کروا لیندی ہے۔ اس دے الٹ پریتی گربھ دھارن کرن دے ایوگ ہے۔ اوہ ماں نہ بنن کر کے اداسی وچ اپنے پتی پریوار توں ڈردی ہے۔ راتاں نوں لگاتار سپاں دے سپنیاں وچ اُسل وٹے ماردی ہے۔ ماں بنن توں بعد اُس دا آتم وشواس اتے پریوار وچ رتبہ ودھدا ہے۔ ہن اوہ شیراں اتے بگھیاڑاں دے سپنے لیندی ہے۔
کہانی” بیٹی کا باپ ” وچ دھیاں دا پیو ہونا ستھانک بھاشا وچ گالھاں کھان دے برابر ہے۔ صدیاں پرانیاں پرمپراواں پرتی دو جوڑیاں دے رویئے دی تلنا کیتی گئی ہے۔ ڈاکٹر: امیت اپنی پتنی، پروفیسر منجو، توں پتّ چاہندا ہے پر ڈاکٹر: رنبیر ملک اپنی تیجی دھی دے جنم تے وی مٹھیائی ونڈدا ہے۔ ہور کہانیاں وچ کیسرا رام نے سمکالی سنکٹاں، سماجک برائیاں، بھائی چاریاں وچ پانی اتے سوچھتا دی گھاٹ اتے ستھانک دکانداراں ولوں جھگیاں والیاں دے شوشن دے یتھارتھ نوں پیش کیتا ہے۔
