جاوید بوٹا دا پلیٹھا کہانی سنگریہہ لاہور توں سلیکھ چتر انعام دا جیتو ہے۔ ایہہ کہانیاں پوربی اتے پچھمی دوواں پنجاباں، اتے وشو بھر وچ ودھ رہے پنجابی ڈائسپرا دے جیون دی پڑچول کردیاں ہن۔ سرلیکھ دی کہانی ونڈ دے ڈونگھے درد اتے دہشت توں بچے لوکاں دے وچھوڑے دے درد نوں اُجاگر کردی ہے۔ اُجڑ گئی لڑکی ہن اک بزرگ عورت ہے جو پوربی پنجاب وچ رہِ رہی ہے۔ پاٹھک دی کلپنا ادوں کھچی جاندی ہے جدوں اوہ پچھمی پنجاب توں آئے مہمان نال کھانا کھانادوران ٹٹّ جاندی ہے۔ 1947 وچ اپنیاں مسلم سہیلیاں نال چول کھاندی سمیں وچوں ہی اس دی ماں نوں اپنی دھی نوں سکنٹاں وچ وکھ کرنا پیا۔ اس دکھدائی پل دی یاد نے اس دے دل نوں پھر جھنجوڑ کے رکھ دتا۔
اک ہور شکتی شالی کہانی ‘استاد شگرد’ہے جس وچ اک نوجوان ویکتی نوں کامک انوبھوَ ہوندا ہے۔ کمزور لڑکے دا چرتر کسے عورت دی اویسلی تصویر دیکھ کے بھاوناتمک طور تے پریشان ہو جاندا ہے۔ مادہ سریر دے نال اُس دا نیوروٹک جنون حیران کرن والے ووہار ول لجاندا ہے۔ ‘مردم شماری’ بھاشا اتے پچھان دے سنگھرش وچ راجنیتک شدّھتا دے دباء نوں اُجاگر کردی ہے کیونکہ جنجنا لین والے اتے جواب دین والے دوویں لہندے پنجاب وچ اپنی ماں بولی بارے جھوٹھ بولدے ہن۔ ساریاں کہانیاں درد، صدمے اتے دُکھاں دے باو جود، منکھی لچکتا اتے جوش نال جیون دی بھاونا دا سدیوی پرمان ہن۔
“بوٹا دا ڈھنگ ایناں زیادہ بھاوناتمک ہے کہ اس دا پاٹھک اس دوارا رچے گئے ماحول وچ ڈب جاندا ہے۔ ایہناں وچوں کجھ کہانیاں اُس دی پنجاب پرتی ڈونگھی اتے گوڑھی یاد دا پرتیبمب وی ہن”
– شاہ مکھی جیوری
