اپنے اپنے مرثیئے، کہانی سنگریہہ دا سرلیکھ مانوی سنبندھاں چوں پیدا ہوئے دکھ، بے چینی، اداسی اتے نراشا دا پرتیک ہے۔ سرگھی نے سوکھم منوبھاواں، مرد پردھان سماج دیاں گنجھل دار قدراں قیمتاں، مادہ بھرون ہتیا، ریپ، ویاہ سنستھا، لنگ بھید دی راجنیتی اتے رننیتی آد نوں قلم بند کیتا ہے۔ سنگریہہ دے سرلیکھ کہانی اپنے اپنے مرثیئے وچ دو سہیلیاں اکو پنڈ دے دوستاں نال ویاہیاں جاندیاں ہن۔ دوواں دے پتی اکو حادثے وچ مرن نال اوہ دوویں ودھوا ہو جاندیاں ہن۔ اوہ ساری عمر رنڈیپے وچ کٹن دی بجائے اپنے اپنے نویں سنبندھ بنا لیندیاں ہن۔ ایہہ عورتاں دکھ درد جھلدیاں ہوئیاں اپنی قسمت نوں نہیں کوسدیاں سگوں بہتر زندگی جیون لئی جاگروک ہوندیاں نظر آؤندیاں ہن اتے اپنے ڈھنگ نال سماج وچ وچردیاں ہن۔
ایہہ کمال دی گل ہے کہ ہولیڈے وائیف دا سنکلپ پنجابی ساہت وچ پہلی وار لکھت وچ آیا ہے۔ اس کہانی وچ اک پتنی دا پتی ودیش وچ اک ہور عورت نال ویاہ کروا کے رہندا ہے۔ پنجاب وچ وسدی پتنی نوں ہولیڈے وائیف سمجھ کے سنبندھ رکھدا ہے۔ پتنی نوں مرد اتے عورت وچ برابری ہون دا احساس ہون لگدا ہے۔ اوہ وی اپنے لئی ہولیڈے ہسبینڈ لبھّ لیندی ہے پر پتی اس گل بارے نہیں جاندا۔
ایہناں کہانیاں راہیں وکھرے وکھرے مانوی رشتیاں دا مرثیہ درسایا گیا ہے۔ لیکھکا نے بڑی سوجھ نال لوک بولیاں، محاوریاں، اتے گربانی دیاں تکاں ورت کے کہانیاں نوں ایناں شنگاریا ہے کہ پاٹھک آخری سطر تک پوری طرحاں جڑ جاندا ہے۔
“اپنی سپیس تلاش رہی ناری مرد پردھان سماج اندر پتری سنرچنا دیاں قدراں قیمتاں نوں تریڑدی اپنی ہوند پرتی چیتن نظر آؤندی ہے جو کہ رچناکار دا خاصہ کیہا جا سکدا ہے کہ اوہ وشا/سروکار نوں برتانتن ویلے وی پرمپرائی انداز توں پار جاندی ولکھن شیلی نوں اُساردی ہے”۔
گورمکھی جیوری
“ایہہ کہانیاں جیون دی اتھوں اتے ہن دی حقیقت دا پردرشن ہن۔ لیکھکا دا یتھارتھ واد کیلیڈوسکوپکلی اس دی سمپورن درشٹی اتے ویاپک درشٹیکون دے پرگٹاوے نوں درساؤندیاں ہن۔”
سینٹرل جیوری
