آدم گرہن مِیرا اتے چراغ دی نراشا اتے لالسا دا دلیر اتے دل دکھاؤن والا لیکھاجوکھا ہے۔ میرا کُھسرا بھائیچارے وچ چراغ نوں اپنا سمجھ کے پالدی ہے۔ بھارت اتے پاکستان وچ ‘تیسرا لنگ’ وچ ہیرماپھروڈائیٹس، ٹرانسجینڈر، انٹرسیکس ویکتی، ٹرانسویسٹائٹس اتے یُنک شامل ہن جیہڑے حاشیے تے رہندے ہن اتے اکثر دُرووہار دا شکار ہوندے ہن۔
ہرکیرت کور چہل ولوں ورجت وشے دی پیشکاری مول روپ وچ اک نردوش کاوَکتھاِ دے نال پاٹھکاں دے من اتے دل نوں جتن والی ہے۔ تھانواں، منکھی پرسپر پربھاو، گاؤن/نچن والے اتے ایہناں لوکاں دے گمبھیر دکھاں دا ورنن ہمدردی ظاہر کردا ہے کیونکہ اوہناں دی اندرونی منکھتا سویکار، شامل اتے سنمانت ہون دی دہائی دندی ہے۔
کہانی دی شروعات سلمہ اتے نظام دین، اتے اوہناں دے تنّ پتراں اتے اک دھی نال ملیرکوٹلا ضلع دے پنڈ علیگڑھ، بھارتی پنجاب وچ ہوندی ہے۔ اپنے پنجویں بچے امیراں دی پیدائش تے نظام دین دے پچھن تے بزرگ دائی، نند کور افسوس نال کہندی ہے، “نہ پتّ نہ ہی دھی”۔ نظام دین صدمے، ڈر اتے شرم نال سنّ ہو جاندا ہے۔ پر ماں پیو بچے نوں اﷲ دا تحفہ سمجھ کے گل لگاؤندے اُس دے راز نوں گپت رکھدے ہن۔
جیوں اوہ وڈی ہوندی ہے بھراواں نوں وکھری لگدی ہے۔ امیراں نوں کُھسریاں دے ڈیرے وچ شامل ہون لئی مجبور کیتا جاندا ہے۔ اوہ امیراں توں میرا بندی ہے۔ اک ہسپتال دا جنیپا وارڈ اک انٹرسیکس بچے نوں اس دے سپرد کرن لئی بلاؤندا ہے۔ اوہ چراغ دی پالنا پیار اتے کوملتا نال کردی ہوئی سنہرے بھوکھ دی امید رکھدی ہے۔ چراغ سکول اتے کالج جاندا ہے جتھے اس نال شوشن اتے بلاتکار ہوندا رہندا ہے اتے ایڈز دا روگی بن جاندا ہے۔ اوہ قانونی ڈگری اپرنت مر جاندا ہے۔ میرا صوفیاں وانگ بھڑکدے ناچ اتے گانے دی رسم نال اس دی موت دا سوگ مناؤندی ہوئی مردی ہے، آخرکار آزاد ہو جاندی ہے۔
ایہہ ناول رہمدلی نال کُھسرہ بستیاں وچلی زندگی دی پڑچول کردا ہے۔ ایہناں لوکاں دے گہرے دکھ اتے درد اتے اوہناں دی نیڑتا، برابر ادھیکاراں، موقعیاں اتے منکھتا دی عزت دی لالسا نوں آواز دیندا ہے۔
