“ٹیبو” وچلیاں کہانیاں دے وشیاں وچ ونّ سونتا دے نال نال لیکھکا دی منووگیانک وچاردھارا وی دکھائی دیندی ہے۔ اوہ جیون یتھارتھ نوں فلسفے نال جوڑ کے کتھا برتانت نوں ڈونگھائی نال پیش کردی ہے۔ بہتیاں کہانیاں ناری وادی درشٹیکون توں لکھیاں گئیاں ہن۔ اس دے نال نال مرداویں سوچ، شوشن، پڑھےلکھے نوجوان ورگ دی مانسکتا، جلاوطنی ہنڈھا رہے کشمیری پنڈتاں اتے شرنارتھیاں دے سنتاپی مناں دی یتھارتھک پیشکاری ہے۔
سرلیکھ کہانی “ٹیبو” اتر آدھونک جیون وچ آ رہے پرورتناں دے دور وچ ماں دھی دے رشتے سنبندھی برتانت ہے پر اس دی پرورتی منووگیانک ہے۔ “… ماں نے … دھی دے لو-ان رلیشن شپ نوں ٹریڈیشنلی نہیں، سگوں اموشنلی سمجھیا سی۔ اوہ آپ جاندی سی اکلاپے دا درد کیہ ہوندا ہے” (پنہ 26 “میں اپنی آزادی کسے کول سرینڈر نہیں کر سکدی ماں”۔ “اج کل رلیشنز کوئی ٹیبو نہیں رہِ گئے ماں” (پنہ 27)
اک دن، دھی ماں دے فون تے سنیہا، “مائی ڈیئر” پڑھ کے غصے وچ آ جاندی۔ ماں جواب دیندی اے، “توں میرا فون کیوں کھولیا؟” “مطلب ایہہ کہ میں وی اپنی آزادی کسے اگے سرینڈر نہیں کرنا چاہندی”۔ کہانی کار ایہہ درساؤندی ہے کہ ناری لو-ان رلیشن شپ تک پہنچ کے وی اپنے اوچیتن چوں سماجک ٹیبو نہیں کڈھ سکی۔
نیر دیاں “مٹی، انارکلی، ندیوں وچھڑے نیر، طوفان تھم جان بعد” کہانیاں اک پاسے تاں کشمیری سبھیاچار اتے اتھے دی دھرتی دی خوشبو نال جڑیاں ہوئیاں ہن اتے دوجے پاسے کشمیر دیاں سمسیاواں دے وکھ وکھ پکھاں نوں وی وشا وستو بناؤندیاں ہن۔
“کہانیاں دی بھاشا پرتیکمئی اتے شیلی روچک سنوادیا لہجے والی ہے۔”
گورمکھی جیوری-
“لیکھکا دی انتردرشٹی ایس دیاں وکھ وکھ تھیمک پاساراں والیاں کہانیاں نوں منووگیانک پرورتی دیاں کہانیاں وچ پرورتت کر کے ایہناں کہانیاں دی بہرنگتا نوں یک رنگتا بخشدی ہے۔”
سینٹرل جیوری-
